آثار حرص و طمع

آزمندى وتوقّع داشتن در اموال مردم آثار ناهنجارى را در پى دارد، از آن جمله :

الف ـ خوارى و گرفتارى

انـسـان طمعکار و آزمند، خوار و ذلیل دیگران است و به خاطر این که مالى به دست آورد، آبرو و شخصّیت خویش را از دست مى دهد.حضرت على (ع ) مى فرماید:

(عَبْدُ الْمَطامِعِ مُسْتَرِقُّ لا یَجِدُ اَبَداً الْعِتْقَ) (۳۷۷)

بنده طمعها دربندى است که هرگز آزادى نخواهد یافت .

وباز مى فرماید:

(اِتَّقُوا الْحِرْصَ فَاِنَّ صاحِبَهُ رَهینُ ذُلٍّ وَ عَناءٍ) (۳۷۸)

ازحرص دورى کنید که حریص ، گرفتار خوارى وسختى است .

انـسـان حـریـص هیچ گاه آرامش ندارد، یعنى به سبب حرصى که به انباشتن ثروت دارد، همیشه دررنج وناراحتى است و هرگز استراحتى ندارد.(۳۷۹)

ب ـ عدم آسایش

آزمـنـدى وطـمـع یـک صـفـت درونـى اسـت که انسان رابه جمع آورى ثروت ونفع مادّى وا مى دارد ، بـطـورى کـه مـال وکـارهـاى مـادّى مـحور همه افکار وتلاشها وسبب سلب آسایش انسان مى شود. حضرت على علیه السّلام مى فرماید:

(لا یُلْقَى الْحَریصُ مُسْتَریحاً) (۳۸۰)

هیچ گاه حریص راحت دیده نمى شود .

همچنین مى فرماید:

(اَلْحِرْصُ مَطِیَّهُ التَّقَبِ) (۳۸۱)

حرص مرکب رنج و مشقّت است .

ج ـ جراءت برگناه

انـسـان حـریـص وطـمـعـکـار بـه خـاطـر عـلاقـه شـدیـدى کـه بـه مـال دارد، مـوازیـن شـرعـى را رعـایـت نـمـى کـنـد، و حـقـوق دیـگـران را پایمال مى سازد تاخود مال بدست آورد.

حضرت على علیه السلام مى فرماید:

(مـا اَفـْسـَدَ الرَّجـُلَ مـِثـْلُ الطَّمـَعِ) (۳۸۲) چـیـزى مثل طمع انسان را فاسد نمى کند.

همچنین مى فرماید:

(…وَ الْحِرْصُ وَ الْکِبْرُ وَالْحَسَدُ دَواعٍ اِلىَ التَّقَحُّمِ فىِ الذُّنوُبِ) (۳۸۳)

آز و خود بزرگ بینى ورشک بردن موجب فرورفتن در گناهان است .

گـاهـى عـلاقـه شـدیـد بـه مـال ومـنـال آنـچـنـان در انسان اثر مى گذارد که بى پروا به هرگناهى دست مى زند، وحتّى حاضر است به خاطر دست یافتن به مقام ، خون شریف ترین انسانها را بریزد. (۳۸۴) سَعدان مى گوید:

ازامـام صـادق (ع ) سـؤ ال کـردم : آنـچـه ایـمـان انـسـان رااسـتـوار مـى سـازد، چـیـسـت ؟ فـرمـود:

پـرهـیـزگـارى ، پـرسـیـدم : آنـچـه انـسـان را از دیـن خـارج مـى کـنـد چـیـسـت ؟ فـرمـود: طمعکار .(۳۸۵)

د ـ سختى مرگ

دلبـستگى بیش از حدّ به دنیا وابستگى به آن را درپى دارد وبریدن این وابستگى هنگام مرگ بسیار سخت ودشوار است . حضرت امام صادق علیه السلام فرمود:

(مَنْ کَثُرَ اِشْتِباکُهُ بِالدُّنْیا کانَ اَشَدَّ لِحَسْرَتِهِ عِنْدَ فَراقِها) (۳۸۶)

کسى که زیاد در دنیا فرو رفته باشد هنگام مرگ حسرت واندوهش زیاد تر خواهد بود.

امام خمینى قدّس سرّه مى فرماید:

(ازمـفاسد حبّ دنیا وتعلّق به آن ، این است که انسان را از مردن خائف کند.واین خوف که از محبّت دنـیـا وعـلاقـه قـلبـى بـه آن پـیـداشـود، بـسـیار مذموم است وعمده سختى مردن همین فشار رفع تعلقّات وخوف ازخود مرگ است .(۳۸۷)

ه‍ ـ سختى حساب

نـداشـتـه انـد روز قـیـامت حساب آسانى دارند و زودتر از دیگران از حسابرسى رهایى پیدا مى کـنـنـد، ولى کـسـانـى کـه بـا حـرص و طـمـع شـدیـد، مـال جـمـع کـرده انـد، وتـوجـهـى بـه حلال و حرام نداشته اند و حقوق الهى را رعایت نکرده اند، گرفتار عذابى سخت و دردناک خواهند شد. قرآن کریم مى فرماید:

( اَنْفِقُوا فى سَبیلِ اللّهِ وَلا تُلْقُوا بِاَیْدیکُمْ اِلَى التَّهْلُکَهِ) (۳۸۸)

مال و ثروت خود را در راه خدا انفاق و بخشش کنید، وخویشتن را به هلاکت نیفکنید.

پیامبراکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمود:

(اَلا اُخْبِرُکَ بِاَهْلِ النّارِ؟ کُلُّ جَعْظَرِی جَوّاظٍ مُسْتَکْبِرٍ جَمّاعٍ مَنُوعٍ) (۳۸۹)

آیـا تـو را از اهـل جـهـنـّم بـا خـبـر نـکـنـم ؟ هـر کـس کـه خـود پـسند و خود خواه و متکبّر وحریص و بخیل باشد.

حضرت على علیه السّلام مى فرماید:

( ثَمَرَهُ الطَّمَعِ ذُلُّ الدُّنْیا وَشِقاءُ الاَّْخِرَهِ) (۳۹۰)

میوه طمع ، خوارى دنیا و بدبختى آخرت است .

بـه امـیـد آنـکـه فـرمـایـش قـرآن کـریم و معصومین (ع ) تابلوى زندگى مان قرار گیرد و به بیمارى حرص و آزمندى مبتلا نگردیم .